Om de één of andere reden liet ik maandag mijn wekker een paar keer vaker snoozen. Hij meldde zich zoals altijd om kwart over zeven, maar ik stond pas een uur later op. Ik pak dan altijd eerst mijn iPad, om nieuws en e-mail te checken. Wat een mokerslag! Bowie overleden. David Bowie!! Dood!
Ik kon het niet geloven. De man was zo veel in het nieuws de laatste tijd. De expositie in het Groninger Museum. Een nieuw album, Blackstar, dat afgelopen vrijdag op zijn 69e verjaardag verscheen. En positieve reacties opleverde. En nu dood? Het kwam onwerkelijk over. Maar ik wist ook dat het geen hype was. Want dan plaatst NOS Teletekst geen bericht. Wat dat betreft heb ik op Twitter al meer dan eens berichten zien voorbijkomen over dode popsterren, die vervolgens springlevend bleken. Of ten minste een variant daarvan.
En toch keek ik meteen op Twitter. De hashtag #bowie en de RIP’s domineren mijn timeline. Ik scroll naar beneden om te zien hoe laat het eerste bericht kwam. Zo te zien was dat kort na half acht. Zondagavond overleden, zo blijkt. Ik sta op maar voel een soort dufheid. Het maalt door mijn gedachten. Dit zijn van die momenten die je niet snel vergeet. Elvis, Lady Di, Lennon, George Harrison. Die categorie. Misschien Joost Zwagerman ook, en Theo van Gogh. Pim Fortuyn. Douchen. Ontbijt maken en dan maar eens alle berichten lezen.
Over de doden niets dan goeds…
Verbijstering, bewondering, en iedereen was fan. Dat moest wel de conclusie zijn toen ik een tijdje rondkeek in de media. Facebook stroomde ook al vol, met allemaal diezelfde verbazing. Doodsoorzaak? Leverkanker, al anderhalf jaar blijkt nu. Maar bijna niemand wist het. De regisseur van de nieuwe Bowie-musical – Ivo ten Hove – komt er voor uit dat hij al meer dan een jaar op de hoogte was. En als je nu de recente foto’s bekijkt, kun je er niet omheen dat David er slecht uitzag. En direct overal mensen die tekst en clips van het nieuwe album Blackstar aangrijpen om te laten zien, dat Bowie zijn dood zelf aankondigde. Maar niemand had het door. Tot maandagmorgen. Bizar.
Wat betekende Bowie voor mij?
Nee, Bowie is niet mijn nummer 1. Maar hij staat zeker in de Top 10. Misschien wel Top 5. Ik heb hem slechts twee keer live zien optreden, en dat was niet in zijn meest bijzondere periode. De eerste keer was een enorme deceptie. Mei 1987. Bowie toerde met zijn Glass Spider Tour. Er gebeurde een heleboel op het ingewikkelde podium, maar het boeide me matig. Ik houd niet van die showelementen (wat juist bij de extravagante David Bowie een gevaarlijk uitgangspunt is). Ik kwam eigenlijk alleen maar voor de muziek. Maar het geluid was slecht op het veld van De Kuip. Weinig bekende nummers. Jammer!
Hoe anders was het de tweede keer. Augustus 1990 in het Nijmeegse Goffertpark. Een Greatest Hits Tour, en dat was precies wat het was. Fantastisch optreden, goed geluid. Blij met mijn verrekijker. En alle hits kwamen voorbij (op de afbeelding zie je de setlist). Vijfentwintig jaar geleden, maar onvergetelijk. Ik denk er vandaag veel aan terug.
De Nederlandse publieke omroep pakt stevig uit, die maandagavond. In de bekende talkshows, en op NPO Cultura de documentaire Five Years. Op zaterdag 16 januari heeft Cultura een speciale Bowie-programmering. Die ga ik zeker kijken. Het Groninger Museum verkoopt op maandag 15.000 tickets voor de expositie ‘David Bowie is’! Indrukwekkend en veelzeggend.
The day after
En nu, de dinsdag na het bekend worden van zijn dood. Het duffe gevoel is nog altijd niet weg. Ik denk dat het verslagenheid is. Zijn dood raakt me echt. Ik probeerde te achterhalen hoe dat komt, en ik ben er wel uit voor mezelf.
Als je zelf wat ouder wordt, komt de dood van een idool toch harder aan dan vroeger. Klinkt sentimenteel, maar ik meen het. Mijn aantal levende idolen raakt langzaam op, want er komen er niet veel meer bij.
En de man zelf was nog lang niet ‘klaar’. Dat maakt het extra tragisch. Ik draai aan het eind van de middag een dubbel-cd met zijn grootste successen. Volumeknop stevig naar rechts, en genieten. En dan ook nog deze blog schrijven. Voegt niet veel toe aan alles dat er gisteren en vandaag over hem is geschreven, maar ik had er behoefte aan.
RIP David
RIP David Jones
RIP Ziggy Stardust
RIP Thin White Duke
RIP Halloween Jack
RIP Major Tom
RIP …
(zie ook het artikel op Wikipedia UK)