Het lijkt alweer eeuwen geleden dat een gebeurtenis in Nederland me zo aangreep, als het neerstorten van de MH17 op donderdag. Natuurlijk: de wereld staat op veel plekken in brand. Er vallen iedere dag wereldwijd veel meer doden die te voorkomen zijn, dan de kleine tweehonderd waarom we nu in Nederland treuren. Maar toch hakt dit er verschrikkelijk in, vind ik.
Vooral omdat het natuurlijk een terreurdaad is. Bedoeld of onbedoeld zijn schoften bezig geweest met het uit de lucht schieten van dat vliegtuig. En zelfs als het geen bewuste actie is, zou de straf knalhard moeten zijn. Alleen: gaan we de schuldigen vinden? Ik ben niet heel erg onder de indruk van de woorden van Opstelten en Rutte tot nu toe. Altijd maar behoedzaam en politiek correct moeten zijn… het valt niet mee. En de klok tikt door. Daar zit mijn angst!
Snel optreden is nodig
Want de pro-Russische separatisten hebben als ik de berichten goed begrijp, beide zwarte dozen van de Boeing 777 in hun bezit. Poetin heeft gezegd dat hij ze zelf niet wil hebben om te onderzoeken. Dat betekent volgens mij nu maar één ding: de separatisten zullen de zwarte dozen zo snel mogelijk spoorloos laten verdwijnen. Althans: dat vrees ik. Waarschijnlijk worden ze op dit moment vernietigd. Snel afronden die klus, voordat ze de diverse buitenlandse onderzoekers ‘in alle vrijheid’ toelaten in het rampgebied. En dan zal veel van het mogelijke bewijs foetsie zijn, let maar op. De uitspraken van de VS en van Rusland over de plek van en verantwoordelijkheid voor de afgeschoten raket spreken elkaar honderd procent tegen. Dat belooft wat.
Bloemenzee bij Nederlandse ambassade in Kiev
Ik heb de berichten op tv, twitter en andere media intensief gevolgd sinds donderdagavond. Nederland is er kapot van, dat is duidelijk. Het is overdreven om te zeggen dat ‘iedereen wel iemand kent’. Maar in veel gevallen zit er wel een slachtoffer in ieders kennissen-van-kennissen netwerk. In LinkedIn-termen: een vijfdegraadsconnectie. Of zoals ik vandaag meekreeg: de neef van de vader van een vriend van mijn neef. Zoiets dus.
Wat mij niet voor de eerste keer verbaasde, is dat we in Nederland het begrip ‘Dag van Nationale Rouw’ niet kennen. Ik keek op Wikipedia, en daar zag ik dat ik moet zeggen, dat we het begrip ‘niet meer kennen’. Ooit heeft het bestaan. Maar het werd begin zestiger jaren afgeschaft. Men vond het te betuttelend, zo’n besluit door de overheid waar iedereen zich aan moest houden. De persoonlijke vrijheid kwam in het geding. ‘De bioscoophouder wordt dan gedwongen zijn bioscoop gesloten te houden’! Wat! Een! Kul!
Schaf Hemelvaartsdag maar af
De NSA volgt al onze telefoon- en internetbewegingen, en de overheid vindt het goed. Het bedrijfsleven maakt software die al het mogelijke over ons registreert. Google weet alles van me – ‘behalve m’n pincode’. Maar de overheid mag vanwege onze persoonlijke vrijheid niet bij intens trieste omstandigheden zeggen: en nu gooien we Nederland een dagje op slot! Geen vermaak, geen sport, geen feestelijkheden, geen gezuip/gelal/gevreet, aangepaste tv en radio (inclusief commerciëlen). Gewoon in deze diep trieste situatie een nationaal gebaar maken als blijk van respect naar de slachtoffers en hun naasten. Het gaat natuurlijk ook helemaal niet om die persoonlijke vrijheid. Het is slecht voor de economie, zo’n dag alles dichtgooien. Zo simpel is het!
Als dat het argument zou zijn, stel ik voor per direct Hemelvaartsdag en Tweede Paasdag af te schaffen. Dat scheelt twee dagen top-economie per jaar! En zo’n Dag van Nationale Rouw, hoe vaak gebeurt dat nou? De regering beslist daarover, in overleg met het Parlement uiteraard.
Laten we hier eens een lijn voor uitzetten. Overlijden van een lid van het Koninklijk Huis? Nee. Een krankzinnige aanslag zoals in Apeldoorn op Koninginnedag, enkele jaren terug? Nee. De schietpartij in het winkelcentrum in Alphen? Nee. De Bijlmerramp? Misschien wel, ja. De treinramp bij Harmelen, waar bijna honderd doden vielen eind jaren vijftig? Ja, zeker! De megacrash van twee jumbo’s op Tenerife (één van de KLM), waarbij meer dan vijfhonderd doden vielen? Ja, zeker.
En er is meer gebeurd de laatste zestig jaar hoor, maar al met al zouden het hooguit vier dagen nationale rouw zijn in zo’n periode. (Vier keer te vaak, natuurlijk). Is dat echt te veel gevraagd?