Laaiend was ik. Machteloze woede. Een laffe daad. Zó een gehandicapte overvallen. En dan als klap op de vuurpijl een weerloos hondje ophangen. Geert Wilders looft een forse beloning uit. Jazeker, een populistische actie. Maar misschien is hij wel net zo boos als ik ben. Voordeel van de twijfel voor Geert, deze ene keer dan.
Enkele weken stilte volgen. Verschrikkelijke zaken zakken al weer snel in je geheugen weg. Je vergeet ze niet, maar je denkt vooral aan je eigen beslommeringen. Gek genoeg werkt het bij mensen blijkbaar zo.
Dinsdagavond. Een kort bericht op teletekst. Het is allemaal niet waar. De gehandicapte vrouw heeft het verhaal helemaal zelf verzonnen. Niks geen beroving door twee jonge gasten. En haar hondje? Dat heeft ze zelf gedood en daarna aan het hek opgehangen. “De vrouw heeft psychische problemen”, verklaart de politiewoordvoerder. Ja, dat mag duidelijk zijn, als je zoiets in scene zet. Weer iets om een paar dagen over na te denken. Misschien haalt deze verbijstering nog net Eerste Kerstdag.